CUBA LIBRE (Part 2)

Ηταν ένα μικρό ψαροχώρι. Ούτε το όνομα του δεν θυμάμαι καλά. Ηταν όμως στον περίφημο κόλπο των χοίρων. Αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω. Ο ταξιτζής που μας έφερε, φούσκωσε όσο δεν πήγαινε άλλο από περηφάνεια, μιλώντας για αυτόν. Και την περίφημη απόβαση που προσπαθήσανε να κάνουνε οι Αμερικάνοι το 1960 σε εκείνο το σημείο. Τα αεροπλάνα τους είναι ακόμη καρφωμένα με την μύτη στο Κουβανικό έδαφος. Για να θυμάται ο Κουβανικός λαός πόσο θαραλλέος και περήφανος είναι, με ηγέτη τον Φιντέλ, και να μην ξεχνάει ο Αμερικάνικος λαός (και κυρίως οι κυβερνήσεις του),ότι αυτό το νησί δεν πρόκειται να γίνει ποτέ δικό τους. Τουλάχιστον όχι με αυτά τα μέσα. Γιατί το δολλάριο κυριάρχησε για λίγα χρόνια, εις βάρος του Πέσο.

Το σπίτι που μέναμε ήταν απλό, ξύλινο, και διέθετε το μοναδικό κλιματιστικό σε όλο το χωριό. Η αυλή του έμπαινε μέσα στην αμμουδιά, και οι ιδιοκτήτες του, ένα ζευγάρι μονίμως χαμογελαστό και παιχνιδιάρικο, πίνανε και κερνούσαν συνέχεια μπίρες Κρυστάλ, μέσα στην Θάλασσα. Οι Κρυστάλ είναι ο κυρίαρχος των μπυρών στην Κούβα. Τίποτα το ιδιαίτερο, απλά μια καλή δροσιστική λάγκερ μπύρα. Σαν να πίνεις Heineken. Ο κροκόδειλος όμως που μας έφτιαξαν και οι τηγανιτές μπανάνες, ναι , αυτά ήταν ένα εξαίσιο τραπέζι που μοιραστήκανε μαζί μας. Και οι καρύδες που πήραμε από την αυλή του γείτονα.

Και πάντα είχαν ένα καλό ρούμι μαζί τους. Συνήθως ένα Santiago de Cuba, μαύρο, παλαιωμένο. Το πίναμε σκέτο. Αυτό ήταν που έσωσε τις νύχτες μας εκεί...

Αυτή ήταν η παραλία στην αυλή μας.

Και ένα μαγικό απόγευμα έβρεξε. Και ήταν μια σιωπηλή, πράσινη βροχή...

...Και τις έσωσε γιατί το βράδυ ένα κύμα, από κουνούπια, τόσα όσα είχα δει σε όλη μου την ζωή μαζί, πλάκωνε στο χωριό, και μας ανάγκαζε να καθόμαστε μέσα. Παρόλα αυτά οι κάτοικοι του χωριού κάθοταν στις αυλές τους, χωρίς να κάνουν τίποτα, παρά μονάχα, κρατούσαν μια πετσέτα στο χέρι, προσπαθώντας να κρατήσουν τα ζωύφια μακριά. Την δεύτερη νύχτα σκεφτήκαμε , πως δεν μπορεί, όλοι είναι έξω, μόνο εμείς μέσα; Ετσι φορέσαμε μακρυμάνικα, και καπέλα και αμολυθήκαμε στους χωματόδρομους του χωριού, όπου παρά το ότι όλες οι αυλές ήταν γεμάτες κόσμο, τίποτα δεν γινόταν.

Ντρέπομαι που το λέω, αλλά η συντριβή μας ήταν ολοκληρωτική... Μισή ώρα αργότερα τρέχαμε μέσα σε ένα σύννεφο πεινασμένων για αίμα ζουζουνιών, προς το μοναδικό μέρος του κόσμου, που δεν είχανε καταφέρει να πατήσουν ακόμα: Το δωμάτιο μας. Ναι, οι σπιτονοικοκύρηδες γελούσαν και μας κοροιδεύαν, αλλά δεν τους κρατούσαμε κακία, γιατί μας δώσανε ένα τεράστιο φλίτ, σχεδόν μισό μέτρο μπόι, (βγαλμένο απο τα 70's) χωρίς υπερβολή, για σύμμαχο.

Eκεί ήταν που εκτιμήσαμε το Κουβανικό ρούμι...

ΖΑΧΑΡΗ ΚΑΙ ΡΟΥΜΙ, ΚΑΙ ΛΑΙΜ...

Ηταν πρίν ενάμιση αιώνα περίπου, όταν σε αυτά τα μέρη που με κυνήγησαν αυτά τα αιμοδιψή πλάσματα, πρώην Αφρικάνοι, δουλεύανε σχεδόν όλη την μέρα, για να καλιεργήσουν τα τεράστια ζαχαροκάλαμα, και με αυτά μεταξύ άλλων να βγάλουν το ρούμι. Είπαμε, την εποχή εκείνη κυρίαρχος του νησιού ήτανε η Ισπανία. Και η Κούβα είχε και έχει πολύ ζάχαρη. Αν και μπήκε πολύαργότερα στην διαδικασία παραγωγής ρούμι, σε σχέση με άλλες χώρες της Καραιβικής, ήταν αυτήν μέσω των Ισπανών , που βιομηχανοποίησε την παραγωγή. Και κάπου τότε ο Don Facunado Bαcardi , έβγαλε την πρώτο ρούμι της χώρας. Ενα γλυκό ελαφρύ και αρωματικό ρούμι. Αυτό είναι το Κουβανικό στύλ, ακόμη και σήμερα, και είναι κυρίως το στύλ ρούμι, που έχει κυριαρχήσει στις μεγάλες αγορές.

Και επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, η ποτοαπαγόρευση στις ΗΠΑ έβαλε πάλι το χεράκι της. Oι καημένοι και διψασμένοι Αμερικάνοι, κατέκλυσαν το νησι, που ήταν και δίπλα τους, και τα κοκταίηλ μπάρς της Αβάνα, μαζί με ολόκληρη την πόλη φυσικά, έχτισαν τον μύθο τους που ακόμη οι τουριστικοί οδηγοί προσπαθούν να συντηρήσουν.

Μήπως κάπως έτσι γενήθηκε και το Μοχίτο; Οι Αμερικάνοι πάντα πίνανε το κοκταίηλ "Mint Julep", που είναι ένα γευστικότατο κοκταίηλ, με ουίσκι, δυόσμο και ζάχαρη. Μμμ, σας θυμίζει κάτι; Οταν επισκεφτήκαν το νησί, φυσικά δεν βρήκσν ουίσκι, αλλά ρούμι.... Βρήκαν και μπόλικα λάιμ, και να σου το περίφημο Μοχίτο!!!

Αλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι είναι απόγονος ενός παλιού ποτού, του El Draque, ή Draquecito. Φτιαχνόταν από ένα είδος αποστάγματος ζαχαροκάλαμου, που μάλλον έμοιαζε με την σημερινή Κασάσα, και μέντα. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι ήταν αγαπημένο της ευγενούς τάξης (μιλάμε για τον 17ο αιώνα) των ναυτικών.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να απολαύσεις το μοχίτο, για αυτό μην τσακώνεστε ποιός είναι ο σωστός.

Να όμως πως το φτιάχνω εγώ!

ΜOJITO

60 ml παλαιωμένο ρόυμι (Ας πούμε Havana club 3 years ή Bacardi oro)

20 ml χυμός λάιμ, ή σχεδόν 3/5 ενός λάιμ.

20 ml σιρόπι ζάχαρης

10- 15 φυλλαράκια δυόσμο.

Ρίχνουμε τα συστατικά σε μεγάλο ποτήρι (highball) πιέζουμε με το γουδοχέρι, (δεν χρειάζεται για πολύ, μην του συνθλίψετε την προσωπικότητα...), γεμίζουμε με θρυμα τισμένο πάγο, και τελέιώνουμε με ΛΙΓΗ (dash) σόδα. Γαρνίρουμε με κλαδάκι δυόσμου, και ροδέλα λάιμ.

Επειδή αρκετά τα είπαμε το κλασσικό μοχίτο, να και μια εντυπωσιακή παραλλαγή!

TWISTED SPICE MOJITO

40 ml παλαιωμένο λευκό ρούμι, που προηγουμένως έχουμε εμποτίσει (για λίγες μέρες) με κλαράκια βανίλλιας.

20 ml χυμός λάιμ, ή σχεδόν 3/5 ενός λάιμ.

10- 15 φυλλαράκια δυόσμο.

2- 3 κομμάτια τζίντζερ.

Ρίχνουμε τα συστατικά σε μεγάλο ποτήρι (highball) πιέζουμε με το γουδοχέρι, γεμίζουμε με τριμμένο πάγο και συμπληρώνουμε με

15 ml χυμό μήλου, αντί για σόδα.

ΕΝΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ...

.....Είναι να πας στο Trinidad de Cuba. Γιατί εκεί περπατάνε στο δρόμο ξυπόλητοι,γιατί εκεί θα δεις τους τελευταίους καουμπόιδες, γιατί εκεί ακόμη τραγουδάνε τα βράδυα, γιατί στην αυλή του σπιτιού που θα μένεις μπορεί να τριγυρνάει καμαρωτό, όπως ακριβώς το φαντάζεσαι ένα παγώνι, γιατί αγαπάς τα γλυκά, και η πλατεία της πόλης είναι σαν τούρτα, γιατί τα καλύτερα πάρτυ γίνονται στους δρόμους, και τα καλύτερα μοχίτο φτιάχνονται εκεί, γιατί τα σπίτια έχουν όλα τα χρώματα του κόσμου, γιατί ένα βράδυ ακολουθήσαμε την μουσική και βρεθήκαμε σε αυτοσχέδιο μπάρ, μέσα σε σπίτι, όπου κάτι πιτσιρίκια τσακώνονταν για το ποιό θα μας φτιάξει το κοκταίηλ μας, γιατί ένας μουσικός στο Casa de Trova, μου μίλησε Ελληνικά, και τι μου είπε;;; : Γεια σου φίλος. Παπανδρέου!!!!!!! Και για κάποια άλλα πράγματα που αν μπορούσα να τα περιγράψω με λέξεις, τότε η μαγεία, δεν θα ήταν μαγική...

Τι περίεργη που είναι η ζωή. Την μέρα που τα γράφω αυτά, την μέρα αυτήν διάλεξε η ιστορία να είναι η πρώτη μετά-Φιντέλ μέρα της χώρας...