Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

No, Mr Bond, I expect you to drink this !

200px-007CasinoRoyaleUS1sheet

 

Ο Κύριος Μπόντ αγαπούσε τις γυναίκες. Δεν μπορείς να πεις όμως ότι ήταν και η αδυναμία του. Φαίνεται να μην είχε αδυναμίες. Μπορούσε να έχει τα πάντα, μπορούσε να κάνει τα πάντα.

Μια φορά όμως καρφώθηκε. Ερωτεύτηκε. Ηταν το 1967,(η ταινία, 1953 το βιβλίο). Οι χρυσές εποχές του κυρίου Μπόντ.  Και ήταν η πρώτη φορά που έκανε πρόποση για μια γυναίκα. 

Οπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε γυναίκα. Ηταν η μια και μοναδική,  διπλή κατάσκοπος στις συναρπαστικές για κάποιους εποχές του ψυχρού πολέμου.

Ηταν η  Vesper Lynd!  Και ήταν τότε που ο κύριος Μπόντ, μέσα στην καψούρα του, πήγε στο μπάρ,και παρήγγειλε στον μπάρμαν ένα κοκταίηλ. Και  το παρήγγειλε χτυπημένο και όχι ανακατεμένο. (χμμ να οι πρώτες αντιρρήσεις σχετικά με το JAMESBONDMARTINI2 πόσο τζέντλεμαν ήταν)

Ενας πραγματικός κύριος δεν πιάνει ποτέ το ποτήρι από το χείλος...

Εδώ ο κύριος Μπόντ μάλλον θέλει να μας δείξει πόσο μάτσο είναι, σηκώνοντας τον αγκώνα του ψηλά,μαζί με το ποτήρι...

 

Και προς τιμήν της όμορφης κυρίας, αποκάλεσε το κοκταίηλ του, Vesper!   Καμμιά αντίρηση, όσον αφορά στην ταινία του 1967, με πρωταγωνιστές τους Σον Κόννερυ, και στον ρόλο της κατασκόπου, την .....Ούρσουλα  Αντρες....!!!!! Αλλά αν μιλάμε για την βερσιόν του 2006, και την κυρία Εβα Γκρίν, ε εντάξει, είναι φανερή πλέον η κατάπτωση των αξιών...  Tότε (2006)είδαμε όμως και για πρώτη φορά την συνταγή του Vesper Martini, στην μεγάλη οθόνη, με αποτέλεσμα πλήθος σινεφίλ, θαυμαστών του 007, κυνηγών σπάνιων και λαμπερών κοκταίηλ, και άσχετων που πήγαν επιτέλους σινεμά, να έρχονται στο μπάρ ζητώντας το περί ου λόγος Martini cocktail, με την σιγουριά του "know the real Bond Martini".

-Fleming007impression Aυτός είναι ο κύριος Μπόντ, όπως τον είχε στο μυαλό του, ο δημιουργός του, Ιαν Φλέμινγκ.

 

Για να δούμε , όμως τι είπε ο ίδιος ο κύριος Μπόντ  το 1967 στον έκπληκτο μπάρμαν, όταν αυτοσχεδίασε το μαρτίνι του:

“A dry martini,” he said. “One. In a deep champagne goblet.”
“Oui, monsieur.”
“Just a moment. Three measures of Gordon’s, one of vodka, half a measure of Kina Lillet. Shake it very well until it’s ice-cold, then add a large thin slice of lemon peel. Got it?”
“Certainly, monsieur.” The barman seemed pleasant with the idea.
“Gosh that’s certainly a drink,” said Leiter.
Bond laughed. “When I’m … er … concentrating.” he explained, ‘I never have more than one drink before dinner. But I do like that one to be large and very strong and very cold and very well-made. I hate small portions of anything, particularly when they taste bad. This drink’s my own invention. I’m going to patent it when I can think of a good name.”
He watched carefully as the deep glass became frosted with the pale golden drink, slightly aerated by the bruising of the shaker. He reached for it and took a long sip.
“Excellent,’ he said to the barman, “but if you can get a vodka made with grain instead of potatoes, you will find it still better.”

Λίγο μετά σκέφτηκε και ένα καλό όνομα...

Αν σκεφτούμε ότι το ζήτησε σε ποτήρι γκόμπλετ σαμπάνιας και όχι το κλασικκό κοκταίηλ μαρτίνι ποτήρι, θα μπορούσαμε ίσως να δεχτούμε ότι το ζήτησε χτυπημένο. Γιατί το ποτήρι είναι μεγάλο, και η ποσότητα του αλκοόλ πολύ, άρα ένα καλό χτύπημα, θα νέρωνε το κοκτάιηλ αρκετά, ώστε να το κάνει λιγότερο "κοφτερό¨.

Το Kina Lillet, ήταν βερμούτ, που όμως δεν κυκλοφορεί πια.  

Αρα ξεχάστε το αυθεντικό James Bond Martini!

Επειδή ξέρω όμως ότι δεν είστε κολλημένα παιδιά, θα αντικαταστήσουμε το Kina Lillet,  με τον διάδοχο του, το Lillet Blanc white, που επίσης είναι βερμούτ, ή για να είμαι πιο ακριβής,  είναι ποτό με βάση το κρασί. Είναι λίγο πιο γλυκό από το παλαιό Kina Lillet, επομένως μια καλή ιδέα θα είναι να προσθέσουμε καμμιά σταγόνα μπίτερς, στο Μαρτίνι μας, Angostura ας πούμε, για να ισορροπήσει την γλύκα του. Iσως να είναι καλύτερα να χρησιμοποιήσουμε Tanqueray gin,  και όχι Gordon's. Η διαφορά είναί ότι το '53, που γράφτηκε το βιβλίο, το Gordon's είχε 43% αλκοόλ, ενώ τώρα έχει 40%. Το Tanqueray παραμένει στο 43%.

JAMESBONDPOURS

Μου φαίνεται πως αυτός ο κύριος ήταν στα αλήθεια ο James Bond... Πάλι κάτι πίνει...(Smirnoff)

ΑΧΡΗΣΤΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΟΤΩΝΑΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ...

Παρά τα όσα λέγονται ο βασιλιάς, ήταν και θα είναι η Σαμπάνια. Ο Ιαν Φλέμινγκ (συγγραφέας του 007), το ήξερε. Για αυτό λοιπόν οι ήρωες του πίνουν περισσότερες φορές Σαμπάνια, ακι όχι Μαρτίνι κοκταίηλς!

Το πρώτο όμως κοκταίηλ που πίνει ο κύριος Μπόντ στο Casino Royal, αλλά όπως φαίνεται και γενικότερα, ήταν ένα Americano.(Kαμπάρι και κόκκινο βερμούτ, δηλαδή Μαρτίνι ρόσσο, σόδα προαιρετικά καια μια φέτα, ή φλούδα πορτοκάλι).

Και ο Dr. No Μαρτίνι κοκταίηλ έπινε!!!  

Dr. No: “A medium dry martini, lemon peel, shaken, not stirred.”
Bond: Vodka?”
Dr. No: “Of course.”
 

Στην ταινία και βιβλίο "Goldeneye", o Trevelyan την λέει κανονικά στον δικό μας: “I might as well ask you if all the vodka martinis ever silence the screams of all the men you’ve killed...”

Στα 20 περίπου φίλμ του εν λόγω κυρίου, που έχουμε δει, το αλκοόλ ρέει άφθονο. Και μας αρέσει γιατί ο κύριος Μπόντ, δείχνει να έχει γνώση του αντικειμένου. Και τι έπινε; Ανάλογα με το που βρίσκεται έχει πιει, Σάκε, Σαμπάνια, Μαρτίνι κοκταίηλς, Μίντ Τζούλεπ κοκταίηλ, (αμερικάνικο ουίσκι, δυόσμος, ζάχαρη), Μπράντυ (όχι Μεταξά), Σέρυ, και επειδή είναι και μοντέρνος, στο Die Another Day (2002), ήπιε και ένα Μοχίτο.

Υ.Γ.: Δεν θυμάμαι εκεί στα Μετέωρα, αν ήπιε κάνα τσιπουράκι με τους παπάδες, ή το έριξε στους ουζομεζέδες με τα παππούδια στην Καλαμπάκα...

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

Check out Athens Voice blog!



You can also check my drink-o-logy blog, with more comments and fan at:

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

THE STORY OF BAR BOOKS! (a story you can hardly believe...)

 

Κάποιος φίλος πρόσφατα, εντυπωσιάστηκε με την ποσότητα και την ποικιλία των βιβλίων με θέμα το μπάρ και τα κοκταίηλς, που κυκλοφορούνε στις μέρες μας στα μεγάλα βιβλιοπωλεία.

      Οταν του είπα ότι υπάρχουνε βιβλία μπαρ και κοκταίηλ από τον προηγούμενο αιώνα, δεν με πίστεψε...

     Για αυτό, ξεκινάμε αυτήν την διήγηση ανάποδα, από το σήμερα, και θα φτάσουμε όσο παλαιότερα μπορούμε.

     Γιατί τα μπαρ είναι μια ¨επιστήμη¨ με μακρά παράδοση...! 

2007

1368 Τίτλος : Imbibe

Συγγραφέας: David Wondrich,  New York 2007

1986

1986 Τίτλος: THE WILD WEST BARTENDERS´BIBLE

Συγγραφέας: BYRON A. JOHNSON & SHARON PEREGRINE JOHNSON,   Texas

1976

STIRRED  NOT SHAKEN  1976 Τίτλος:  STIRRED - NOT SHAKEN 
Συγγραφέας  JOHN DOXAT,  London

 

1960

THE COCKTAIL BAR 1960 Tίτλος  THE COCKTAIL BAR
Συγγραφέας  CHARLES,  London

 

1948
1948 THE COCKTAIL BAR Τίτλος  THE FINE ART OF MIXING DRINKS
Συγγραφέας: DAVID AUGUSTUS EMBURY,  New York

 

1947
900 RECETTES DE COCKTAILS ET BOISSONS AMERICAINES Τίτλος:900 RECETTES DE COCKTAILS ET BOISSONS AMERICAINES
Συγγραφέας: ADOLPHE TORELLI, Paris

1936

1936 Τίτλος: 200 SELECTED DRINKS
Συγγραφέας: KNUT W. SUNDIN,   Göteborg

1934

1934 Tίτλος: "COCKTAIL BILL" BOOTHBY´S WORLD DRINKS AND HOW TO MIX THEM
Συγγραφέας: Hon. WM. T. BOOTHBY,  San Francisco

1933

 

1933, b Τίτλος : 300 DRINKS AND HOW TO MIX´EM
Συγγραφέας : Αγνωστος!

1930

1930, b Τίτλος:  SHAKE EM UP
Συγγραφέας: VIRGINIA ELLIOTT & PHIL D. STONG

1921

1921 Tίτλος: COC-TAILS- HOW TO MIX THEM

Συγγραφέας: ROBERT VERMERE, London

1914

1914Τίτλος:NEW BARTENDERS GUIDE
Συγγραφέας: HARRY MONTAGUE, Baltimore

1905

1905Τίτλος:BEHI-ND THE BAR - THE COMPLETE BARTENDER
Συγγραφέας: ALBERT BARNES, Philadelphia

1895

1895  Τίτλος:

MODERN AMERICAN DRINKS
Συγγραφέας: GEORGE J. KAPPELER, New York, Chicago

1891

1891Τίτλος:

WEHMANS BARTENDERS GUIDE
Συγγραφέας  WEHMAN BROTHERS, New York

1887

1887 Τίτλος: BARTENDERS GUIDE
Συγγραφέας: JERRY THOMAS, New York

Το βιβλίο αυτό επανατυπώθηκε και κυκλοφορεί τώρα!!!

Μπορείτε να το αγοράσετε  on line από την εξής διεύθυνση!:

 http://www.theartofdrink.com/book/

1884

1884 Τίτλος: WEHMANS BARTENDERS GUIDE
Συγγραφέας: WEHMAN BROTHERS, New York


1853

1853 Τίτλος: THE MANUFACTURE OF LIQUORS, WINES, AND CORDIALS
Συγγραφέας: PIERRE LACOUR, New York

Αυτό είναι το παλαιότερο βοβλίο που γνωρίζουμε να έχει γραφτεί για την τεχνική του μπάρ, τα λικέρ και τα αποστάγματα, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα!

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2008

CUBA LIBRE (Part 2)

Cuba 147

Ηταν ένα μικρό ψαροχώρι. Ούτε το όνομα του δεν θυμάμαι καλά. Ηταν όμως στον περίφημο κόλπο των χοίρων. Αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω. Ο ταξιτζής που μας έφερε, φούσκωσε όσο δεν πήγαινε άλλο από περηφάνεια, μιλώντας για αυτόν. Και την περίφημη απόβαση που προσπαθήσανε να κάνουνε οι Αμερικάνοι το 1960 σε εκείνο το σημείο. Τα αεροπλάνα τους είναι ακόμη καρφωμένα με την μύτη στο Κουβανικό έδαφος. Για να θυμάται ο Κουβανικός λαός πόσο θαραλλέος και περήφανος είναι, με ηγέτη τον Φιντέλ, και να μην ξεχνάει ο Αμερικάνικος λαός (και κυρίως οι κυβερνήσεις του),ότι αυτό το νησί δεν πρόκειται να γίνει ποτέ δικό τους. Τουλάχιστον όχι με αυτά τα μέσα. Γιατί το δολλάριο κυριάρχησε για λίγα χρόνια, εις βάρος του Πέσο.

Το σπίτι που μέναμε ήταν απλό, ξύλινο, και διέθετε το μοναδικό κλιματιστικό σε όλο το χωριό. Η αυλή του έμπαινε μέσα στην αμμουδιά, και οι ιδιοκτήτες του, ένα ζευγάρι μονίμως χαμογελαστό και παιχνιδιάρικο, πίνανε και κερνούσαν συνέχεια μπίρες Κρυστάλ, μέσα στην Θάλασσα. Οι Κρυστάλ είναι ο κυρίαρχος των μπυρών στην Κούβα. Τίποτα το ιδιαίτερο, απλά μια καλή δροσιστική λάγκερ μπύρα. Σαν να πίνεις Heineken. Ο κροκόδειλος όμως που μας έφτιαξαν και οι τηγανιτές μπανάνες, ναι , αυτά ήταν ένα εξαίσιο τραπέζι που μοιραστήκανε μαζί μας. Και οι καρύδες που πήραμε από την αυλή του γείτονα.

Και πάντα είχαν ένα καλό ρούμι μαζί τους. Συνήθως ένα Santiago de Cuba, μαύρο, παλαιωμένο. Το πίναμε σκέτο. Αυτό ήταν που έσωσε τις νύχτες μας εκεί...

Cuba 077 Αυτή ήταν η παραλία στην αυλή μας. Cuba 090

Cuba 076

Και ένα μαγικό απόγευμα έβρεξε. Και ήταν μια σιωπηλή, πράσινη βροχή...

...Και τις έσωσε γιατί το βράδυ ένα κύμα, από κουνούπια, τόσα όσα είχα δει σε όλη μου την ζωή μαζί, πλάκωνε στο χωριό, και μας ανάγκαζε να καθόμαστε μέσα. Παρόλα αυτά οι κάτοικοι του χωριού κάθοταν στις αυλές τους, χωρίς να κάνουν τίποτα, παρά μονάχα, κρατούσαν μια πετσέτα στο χέρι, προσπαθώντας να κρατήσουν τα ζωύφια μακριά. Την δεύτερη νύχτα σκεφτήκαμε , πως δεν μπορεί, όλοι είναι έξω, μόνο εμείς μέσα; Ετσι φορέσαμε μακρυμάνικα, και καπέλα και αμολυθήκαμε στους χωματόδρομους του χωριού, όπου παρά το ότι όλες οι αυλές ήταν γεμάτες κόσμο, τίποτα δεν γινόταν.

Ντρέπομαι που το λέω, αλλά η συντριβή μας ήταν ολοκληρωτική... Μισή ώρα αργότερα τρέχαμε μέσα σε ένα σύννεφο πεινασμένων για αίμα ζουζουνιών, προς το μοναδικό μέρος του κόσμου, που δεν είχανε καταφέρει να πατήσουν ακόμα: Το δωμάτιο μας. Ναι, οι σπιτονοικοκύρηδες γελούσαν και μας κοροιδεύαν, αλλά δεν τους κρατούσαμε κακία, γιατί μας δώσανε ένα τεράστιο φλίτ, σχεδόν μισό μέτρο μπόι, (βγαλμένο απο τα 70's) χωρίς υπερβολή, για σύμμαχο.

Eκεί ήταν που εκτιμήσαμε το Κουβανικό ρούμι...

ΖΑΧΑΡΗ ΚΑΙ ΡΟΥΜΙ, ΚΑΙ ΛΑΙΜ...

Ηταν πρίν ενάμιση αιώνα περίπου, όταν σε αυτά τα μέρη που με κυνήγησαν αυτά τα αιμοδιψή πλάσματα, πρώην Αφρικάνοι, δουλεύανε σχεδόν όλη την μέρα, για να καλιεργήσουν τα τεράστια ζαχαροκάλαμα, και με αυτά μεταξύ άλλων να βγάλουν το ρούμι. Είπαμε, την εποχή εκείνη κυρίαρχος του νησιού ήτανε η Ισπανία. Και η Κούβα είχε και έχει πολύ ζάχαρη. Αν και μπήκε πολύαργότερα στην διαδικασία παραγωγής ρούμι, σε σχέση με άλλες χώρες της Καραιβικής, ήταν αυτήν μέσω των Ισπανών , που βιομηχανοποίησε την παραγωγή. Και κάπου τότε ο Don Facunado Bαcardi , έβγαλε την πρώτο ρούμι της χώρας. Ενα γλυκό ελαφρύ και αρωματικό ρούμι. Αυτό είναι το Κουβανικό στύλ, ακόμη και σήμερα, και είναι κυρίως το στύλ ρούμι, που έχει κυριαρχήσει στις μεγάλες αγορές.

Και επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, η ποτοαπαγόρευση στις ΗΠΑ έβαλε πάλι το χεράκι της. Oι καημένοι και διψασμένοι Αμερικάνοι, κατέκλυσαν το νησι, που ήταν και δίπλα τους, και τα κοκταίηλ μπάρς της Αβάνα, μαζί με ολόκληρη την πόλη φυσικά, έχτισαν τον μύθο τους που ακόμη οι τουριστικοί οδηγοί προσπαθούν να συντηρήσουν.

Μήπως κάπως έτσι γενήθηκε και το Μοχίτο; Οι Αμερικάνοι πάντα πίνανε το κοκταίηλ "Mint Julep", που είναι ένα γευστικότατο κοκταίηλ, με ουίσκι, δυόσμο και ζάχαρη. Μμμ, σας θυμίζει κάτι; Οταν επισκεφτήκαν το νησί, φυσικά δεν βρήκσν ουίσκι, αλλά ρούμι.... Βρήκαν και μπόλικα λάιμ, και να σου το περίφημο Μοχίτο!!!

Αλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι είναι απόγονος ενός παλιού ποτού, του El Draque, ή Draquecito. Φτιαχνόταν από ένα είδος αποστάγματος ζαχαροκάλαμου, που μάλλον έμοιαζε με την σημερινή Κασάσα, και μέντα. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι ήταν αγαπημένο της ευγενούς τάξης (μιλάμε για τον 17ο αιώνα) των ναυτικών.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να απολαύσεις το μοχίτο, για αυτό μην τσακώνεστε ποιός είναι ο σωστός.

Να όμως πως το φτιάχνω εγώ!

ΜOJITO

60 ml παλαιωμένο ρόυμι (Ας πούμε Havana club 3 years ή Bacardi oro)

20 ml χυμός λάιμ, ή σχεδόν 3/5 ενός λάιμ.

20 ml σιρόπι ζάχαρης

10- 15 φυλλαράκια δυόσμο.

Ρίχνουμε τα συστατικά σε μεγάλο ποτήρι (highball) πιέζουμε με το γουδοχέρι, (δεν χρειάζεται για πολύ, μην του συνθλίψετε την προσωπικότητα...), γεμίζουμε με θρυμα τισμένο πάγο, και τελέιώνουμε με ΛΙΓΗ (dash) σόδα. Γαρνίρουμε με κλαδάκι δυόσμου, και ροδέλα λάιμ.

Επειδή αρκετά τα είπαμε το κλασσικό μοχίτο, να και μια εντυπωσιακή παραλλαγή!

TWISTED SPICE MOJITO

40 ml παλαιωμένο λευκό ρούμι, που προηγουμένως έχουμε εμποτίσει (για λίγες μέρες) με κλαράκια βανίλλιας.

20 ml χυμός λάιμ, ή σχεδόν 3/5 ενός λάιμ.

10- 15 φυλλαράκια δυόσμο.

2- 3 κομμάτια τζίντζερ.

Ρίχνουμε τα συστατικά σε μεγάλο ποτήρι (highball) πιέζουμε με το γουδοχέρι, γεμίζουμε με τριμμένο πάγο και συμπληρώνουμε με

15 ml χυμό μήλου, αντί για σόδα.

ΕΝΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ...

.....Είναι να πας στο Trinidad de Cuba. Γιατί εκεί περπατάνε στο δρόμο ξυπόλητοι,γιατί εκεί θα δεις τους τελευταίους καουμπόιδες, γιατί εκεί ακόμη τραγουδάνε τα βράδυα, γιατί στην αυλή του σπιτιού που θα μένεις μπορεί να τριγυρνάει καμαρωτό, όπως ακριβώς το φαντάζεσαι ένα παγώνι, γιατί αγαπάς τα γλυκά, και η πλατεία της πόλης είναι σαν τούρτα, γιατί τα καλύτερα πάρτυ γίνονται στους δρόμους, και τα καλύτερα μοχίτο φτιάχνονται εκεί, γιατί τα σπίτια έχουν όλα τα χρώματα του κόσμου, γιατί ένα βράδυ ακολουθήσαμε την μουσική και βρεθήκαμε σε αυτοσχέδιο μπάρ, μέσα σε σπίτι, όπου κάτι πιτσιρίκια τσακώνονταν για το ποιό θα μας φτιάξει το κοκταίηλ μας, γιατί ένας μουσικός στο Casa de Trova, μου μίλησε Ελληνικά, και τι μου είπε;;; : Γεια σου φίλος. Παπανδρέου!!!!!!! Και για κάποια άλλα πράγματα που αν μπορούσα να τα περιγράψω με λέξεις, τότε η μαγεία, δεν θα ήταν μαγική...

Cuba 109

Cuba 096

Cuba 100

Cuba 117

Cuba 121

Cuba 099

Τι περίεργη που είναι η ζωή. Την μέρα που τα γράφω αυτά, την μέρα αυτήν διάλεξε η ιστορία να είναι η πρώτη μετά-Φιντέλ μέρα της χώρας...

Σάββατο 1 Μαρτίου 2008

Στο ποτό σου θα φανείς.

Aπό την Χριστίνα Τσαμούρα,  iCookGreek, magazine

      Περιβαλλόμαστε από αμέτρητους χαρακτήρες, συνισταμένες αμέτρητων συνιστωσών. Έτσι αμέτρητοι είναι και οι τρόποι που πίνουμε, όσοι πίνουμε. Μια βόλτα στα στέκια της μέρας και της νύχτας αρκεί για να γνωρίσεις μια μεγάλη γκάμα: θα δεις κλασικούς «γλεντζέδες» του στυλ «άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα» να λύνουν τις γραβάτες τους, θα δεις παρέες που πίνουν σαν αφορμή για να ακούσουν ένα live, θα δεις συντροφιές που θέλουν να πιουν για να μιλήσουν, θα δεις ζευγάρια που μεθάνε τον έρωτά τους, θα δεις τον άντρα ή τη γυναίκα που με ένα δυο ποτά κλείνουν τη μέρα τους, χαλαρώνοντας μόνοι και οργανώνοντας τη σκέψη τους, θα δεις τον άντρα και τη γυναίκα που με ένα δυο ποτά ψάχνουν ταίρι, θα δεις γνήσιους loosers που δεν έχουν τίποτα, δεν περιμένουν τίποτα και πίνουν μέχρις εσχάτων, θα δεις τύπους να μιμούνται τους loosers, που έχουν τα πάντα, περιμένουν άλλα τόσα, αλλά επίσης πίνουν μέχρις εσχάτων, θα δεις πιτσιρικάδες που περνάνε τη «φάση» τους, θα δεις πότες να τσαμπουκαλεύονται χωρίς αιτία και άλλους να χάνουν τον έλεγχο, θα δεις αλκοολικούς να κοιμούνται στις μπάρες και έκπτωτους άγγελους με κατακόκκινα μάτια και το σημάδι της αυτοκαταστροφής στο μέτωπο. Εσύ πού ακριβώς είσαι, αυτό έχει σημασία. Αν είναι να νιώσεις ενοχές, μη νιώσεις επειδή πίνεις. Αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα.

      Νιώσε για το πώς πίνεις και γιατί. Η ζωή είναι ένα καλό μεθύσι . Σε αυτόν τον κόσμο συναντιούνται δύο ειδών ζωντανοί: οι παθιασμένοι με τη ζωή και οι άλλοι. Η μέθη είναι μια ιστορία που αφορά τους πρώτους.  Παθιάζομαι δε σημαίνει οπωσδήποτε πίνω, σημαίνει όμως εκατό τοις εκατό μεθάω. Μεθάω από έρωτα; Μεθάω από δημιουργία; Μεθάω από τέχνη; Μεθάω από ιδανικά; Ή μεθάω από τη γοητεία της ζωής, τον πηγαίο σουρεαλισμό της, το απίστευτο –κάποιες φορές μαύρο– χιούμορ της και τις μεγαλοφυείς σεναριακές ανατροπές της; Τι σημασία έχει, καμία απολύτως τελικά. Εκείνο που μένει είναι πως ό,τι αξίζει, ό,τι συνεπαίρνει και ό,τι απογειώνει στη ζωή είναι αυτό που ξεπερνάει τα στενά όρια της ρουτίνας, την ευθεία γραμμή της κανονικότητας και τον καθ΄έξιν βίο. Γι’ αυτό και μοιάζει θεαματικά με ένα καλό μεθύσι.

      Η ικανότητα του καθενός να μεθάει από ζωή έγκειται σε μια δεύτερη ικανότητά του: να συνεπαίρνεται από ανθρώπους, να συγκινείται από ιδέες, να παθιάζεται από αισθήματα, να τολμάει να δει τον εαυτό του face to face και να διεκδικεί τα πιο «τρελά» όνειρά του. Είναι η απόφαση να ξεπεράσει το φόβο του. Γιατί ο φόβος μπορεί να φυλάει τα έρμα, τα φυλάει όμως στα στενά πλαίσια των ανασφαλειών τους και τους στερεί τα άπειρα σενάρια ζωής που υπάρχουν εκεί έξω. Κλείνει το δρόμο της ψυχής για τα μεγάλα πράγματα, κάνει τον άνθρωπο από γίγαντα νάνο. Ε, εκεί είναι που με τον τρόπο του ένα κρασάκι, ένα ουζάκι, ένα τσιπουράκι, ένα ουισκάκι παρεμβαίνει καταλυτικά.    

      Έχει τη μαγική ικανότητα να σου αποκαλύπτει το καταβαραθρωμένο ψυχολογικό σου ύψος.

Αν είσαι δυο μέτρα παλικάρι και σε κρύβανε οι φοβίες, οι αναστολές, οι ενοχές σου και η σκουριά της καθημερινότητας, θα φανεί. Αν δεν είσαι, τουλάχιστον μέχρι να κλείσει το μπαρ θα το ξέρεις.

tsamoura@icookgreek.com

www.icookgreek.com