Ο Κύριος Μπόντ αγαπούσε τις γυναίκες. Δεν μπορείς να πεις όμως ότι ήταν και η αδυναμία του. Φαίνεται να μην είχε αδυναμίες. Μπορούσε να έχει τα πάντα, μπορούσε να κάνει τα πάντα.
Μια φορά όμως καρφώθηκε. Ερωτεύτηκε. Ηταν το 1967,(η ταινία, 1953 το βιβλίο). Οι χρυσές εποχές του κυρίου Μπόντ. Και ήταν η πρώτη φορά που έκανε πρόποση για μια γυναίκα.
Οπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε γυναίκα. Ηταν η μια και μοναδική, διπλή κατάσκοπος στις συναρπαστικές για κάποιους εποχές του ψυχρού πολέμου.
Ηταν η Vesper Lynd! Και ήταν τότε που ο κύριος Μπόντ, μέσα στην καψούρα του, πήγε στο μπάρ,και παρήγγειλε στον μπάρμαν ένα κοκταίηλ. Και το παρήγγειλε χτυπημένο και όχι ανακατεμένο. (χμμ να οι πρώτες αντιρρήσεις σχετικά με το 
πόσο τζέντλεμαν ήταν)
Ενας πραγματικός κύριος δεν πιάνει ποτέ το ποτήρι από το χείλος...
Εδώ ο κύριος Μπόντ μάλλον θέλει να μας δείξει πόσο μάτσο είναι, σηκώνοντας τον αγκώνα του ψηλά,μαζί με το ποτήρι...
Και προς τιμήν της όμορφης κυρίας, αποκάλεσε το κοκταίηλ του, Vesper! Καμμιά αντίρηση, όσον αφορά στην ταινία του 1967, με πρωταγωνιστές τους Σον Κόννερυ, και στον ρόλο της κατασκόπου, την .....Ούρσουλα Αντρες....!!!!! Αλλά αν μιλάμε για την βερσιόν του 2006, και την κυρία Εβα Γκρίν, ε εντάξει, είναι φανερή πλέον η κατάπτωση των αξιών... Tότε (2006)είδαμε όμως και για πρώτη φορά την συνταγή του Vesper Martini, στην μεγάλη οθόνη, με αποτέλεσμα πλήθος σινεφίλ, θαυμαστών του 007, κυνηγών σπάνιων και λαμπερών κοκταίηλ, και άσχετων που πήγαν επιτέλους σινεμά, να έρχονται στο μπάρ ζητώντας το περί ου λόγος Martini cocktail, με την σιγουριά του "know the real Bond Martini".
Aυτός είναι ο κύριος Μπόντ, όπως τον είχε στο μυαλό του, ο δημιουργός του, Ιαν Φλέμινγκ.
Για να δούμε , όμως τι είπε ο ίδιος ο κύριος Μπόντ το 1967 στον έκπληκτο μπάρμαν, όταν αυτοσχεδίασε το μαρτίνι του:
“A dry martini,” he said. “One. In a deep champagne goblet.”
“Oui, monsieur.”
“Just a moment. Three measures of Gordon’s, one of vodka, half a measure of Kina Lillet. Shake it very well until it’s ice-cold, then add a large thin slice of lemon peel. Got it?”
“Certainly, monsieur.” The barman seemed pleasant with the idea.
“Gosh that’s certainly a drink,” said Leiter.
Bond laughed. “When I’m … er … concentrating.” he explained, ‘I never have more than one drink before dinner. But I do like that one to be large and very strong and very cold and very well-made. I hate small portions of anything, particularly when they taste bad. This drink’s my own invention. I’m going to patent it when I can think of a good name.”
He watched carefully as the deep glass became frosted with the pale golden drink, slightly aerated by the bruising of the shaker. He reached for it and took a long sip.
“Excellent,’ he said to the barman, “but if you can get a vodka made with grain instead of potatoes, you will find it still better.”
Λίγο μετά σκέφτηκε και ένα καλό όνομα...
Αν σκεφτούμε ότι το ζήτησε σε ποτήρι γκόμπλετ σαμπάνιας και όχι το κλασικκό κοκταίηλ μαρτίνι ποτήρι, θα μπορούσαμε ίσως να δεχτούμε ότι το ζήτησε χτυπημένο. Γιατί το ποτήρι είναι μεγάλο, και η ποσότητα του αλκοόλ πολύ, άρα ένα καλό χτύπημα, θα νέρωνε το κοκτάιηλ αρκετά, ώστε να το κάνει λιγότερο "κοφτερό¨.
Το Kina Lillet, ήταν βερμούτ, που όμως δεν κυκλοφορεί πια.
Αρα ξεχάστε το αυθεντικό James Bond Martini!
Επειδή ξέρω όμως ότι δεν είστε κολλημένα παιδιά, θα αντικαταστήσουμε το Kina Lillet, με τον διάδοχο του, το Lillet Blanc white, που επίσης είναι βερμούτ, ή για να είμαι πιο ακριβής, είναι ποτό με βάση το κρασί. Είναι λίγο πιο γλυκό από το παλαιό Kina Lillet, επομένως μια καλή ιδέα θα είναι να προσθέσουμε καμμιά σταγόνα μπίτερς, στο Μαρτίνι μας, Angostura ας πούμε, για να ισορροπήσει την γλύκα του. Iσως να είναι καλύτερα να χρησιμοποιήσουμε Tanqueray gin, και όχι Gordon's. Η διαφορά είναί ότι το '53, που γράφτηκε το βιβλίο, το Gordon's είχε 43% αλκοόλ, ενώ τώρα έχει 40%. Το Tanqueray παραμένει στο 43%.
Μου φαίνεται πως αυτός ο κύριος ήταν στα αλήθεια ο James Bond... Πάλι κάτι πίνει...(Smirnoff)
ΑΧΡΗΣΤΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΟΤΩΝΑΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ...
Παρά τα όσα λέγονται ο βασιλιάς, ήταν και θα είναι η Σαμπάνια. Ο Ιαν Φλέμινγκ (συγγραφέας του 007), το ήξερε. Για αυτό λοιπόν οι ήρωες του πίνουν περισσότερες φορές Σαμπάνια, ακι όχι Μαρτίνι κοκταίηλς!
Το πρώτο όμως κοκταίηλ που πίνει ο κύριος Μπόντ στο Casino Royal, αλλά όπως φαίνεται και γενικότερα, ήταν ένα Americano.(Kαμπάρι και κόκκινο βερμούτ, δηλαδή Μαρτίνι ρόσσο, σόδα προαιρετικά καια μια φέτα, ή φλούδα πορτοκάλι).
Και ο Dr. No Μαρτίνι κοκταίηλ έπινε!!!
Dr. No: “A medium dry martini, lemon peel, shaken, not stirred.”
Bond: Vodka?”
Dr. No: “Of course.”
Στην ταινία και βιβλίο "Goldeneye", o Trevelyan την λέει κανονικά στον δικό μας: “I might as well ask you if all the vodka martinis ever silence the screams of all the men you’ve killed...”
Στα 20 περίπου φίλμ του εν λόγω κυρίου, που έχουμε δει, το αλκοόλ ρέει άφθονο. Και μας αρέσει γιατί ο κύριος Μπόντ, δείχνει να έχει γνώση του αντικειμένου. Και τι έπινε; Ανάλογα με το που βρίσκεται έχει πιει, Σάκε, Σαμπάνια, Μαρτίνι κοκταίηλς, Μίντ Τζούλεπ κοκταίηλ, (αμερικάνικο ουίσκι, δυόσμος, ζάχαρη), Μπράντυ (όχι Μεταξά), Σέρυ, και επειδή είναι και μοντέρνος, στο Die Another Day (2002), ήπιε και ένα Μοχίτο.
Υ.Γ.: Δεν θυμάμαι εκεί στα Μετέωρα, αν ήπιε κάνα τσιπουράκι με τους παπάδες, ή το έριξε στους ουζομεζέδες με τα παππούδια στην Καλαμπάκα...
