CUBA LIBRE (από ποιόν άραγε;...)

      To ξέρω ότι έχετε ακούσει και διαβάσει πολλά για την Κούβα, αλλά δεν θα πάθετε τίποτα να διαβάσετε και μια άλλη εμπειρία:

      Η πρώτη επαφή μου  με την αληθινή Κούβα, ηταν λίγα λεπτά αφού πήραμε ένα ταξί, από το αεροδρόμιο για τη συνοικία Βεδάδο, της Αβάνα. Κάποια παιδιά γύρω στα 20 , κάθονταν στα πεζοδρόμια, μη κάνοντας τίποτα.  Κύτταξα έναν από αυτούς, και του χαμογέλασα.  Σήκωσε το χέρι του και μου τέντωσε το μεσαίο του δάκτυλο.  Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι δεν λέει να αντιμετωπίζεις τους ντόπιους με χαμόγελο. Στις 3 εβδομάδες που πέρασα στο νησί, οι πιο εύκολες, ήταν όταν σταμάτησα να τους βλέπω με τσάι και συμπάθεια ... Τότε δηλαδή σταμάτησαν αυτοί οι ίδιοι να μου δίνουν σημασία και να μου κολλάνε στο δρόμο.

      Δεν ξέρω αν πρέπει να αναφέρω ότι στην διάρκεια της διαδρομής προς την Αβάνα, μας σταμάτησε και ένας μπάτσος, και έριξε μια κλήση στον ταρίφα. Αγνωστος για μένα ο λόγος, και τα ισπανικά μου θέλανε πράκτις. Εντάξει το ανέφερα.  Δεν ξεκινήσαμε καλά....

    

Το Βεδάδο , είναι μια γειτονιά της Αβάνα  ολίγον τι κοσμικόν,  με τα μεγάλα ξενοδοχεία πόλης, όπως το Havana Libre , ( εκεί που εγκατέστησε ο Φιντέλ Κάστρο το στρατηγείο του, όταν μπήκε θριαμβευτής στην Αβάνα, και εκεί που πήγαινα εγώ, όταν ήθελα μια ασφαλή πληροφορία για την πόλη, ή όταν ήθελα να δω κάνα ματσάκι στην γιαγαντοοθόνη, μια μέρα μάλιστα τα πίναμε {τρόπος του λέγειν} με την Εθνική ομάδα της Κόστα Ρίκα, που έπαιζε σημαντικό παιχνίδι με την Κούβα, τελικό αποτέλεσμα 2-2, ούφ τεράστια παρένθεση), αλλά και το ξενοδοχείο Nacional, που και πιο όμορφο είναι, έχει ατμόσφαιρα άλλης εποχής , και κυρίως  το μπάρ του είναι πιο ενημερωμένο...

      Στην περιοχή υπάρχει καi  ένα φανταστικό κτίριο με 60΄s αισθητική που ονομάζεται Coppellia, χτισμένο από μπετόν με΄σα σε ένα δροσερό πάρκο.  Εκεί στήνονται με τις ώρες (κυριολεκτικά) οι Κουβανοί, να πάρουν σειρά για παγωτό!  Το κτίρο πρωταγωνιστεί και σε σκηνή της όμορφης Κουβανικής ταινίας ''Φράουλα και σοκολάτα''.

      Kai επειδή σίγουρα θα βαρεθείτε την Σάλσα κάποια στιγμή, λίγο παρακάτω είναι το θρυλικό  jazz club,  La Zorra y El Cuervo.  Moχίτο, ήπιαμε εκεί και νομίζω ήταν το ακριβότερο και χειρότερο που δοκίμασα στην Κούβα.

Μανάβικο στο Bεδάδο    

 

Εκεί μέναμε λοιπόν στο σπίτι της κυρίας Λόλα και της οικογένειας της, που μας φιλοξενούσε με αντίτιμο φυσικά.  Η κυρία Λόλα είναι μια γυναίκα γύρω στα 60, που δεν μιλάει καθόλου Αγγλικά, αλλά πρέπει να είναι νεράιδα, γιατί πέρα από τα νεραιδόδεντρα που είχε στην αυλή της, όταν μας μιλούσε (στα Ισπανικά φυσικά) με τον δικό της καθηλωτικό τρόπο,καταλαβαίναμε τα πάντα!

      Μας έφτιαχνε και πρωινό με ομελέττες, καυτό κουβανικό καφέ , και πολλά φρούτα εξωτικά.   Ενα ζεστό απόγευμα της ζητήσαμε παγωμένο καφέ. Ξεκαρδίστηκε στα γέλια, δεν μπορούσε να διανοηθεί τον καφέ κρύο, και αρνήθηκε να μας φτιάξει.  Εκεί κατάλαβα ότι ο καλός καφές πίνεται μόνο ζεστός...

El Paraiso de Lola, casa particular en Vedado

Address: Calle i, 355 ente 17y 19

Apt 1, 2ndo piso, Vedado, La Habana, Cuba, Tel:+53-7-832-1525  email: LoladelParaiso@yahoo.com

Αν θέλετε να πάτε, με ενημερώνετε, για να τις στείλω ένα δώρο!

Η παραλιακή της Malecon. Εκεί θα δεις πολλά...

ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ, ΚΑΠΟΙΑ ΨΕΜΑΤΑ...

      Είναι αλήθεια. Οι κουβανές είναι κούκλες, το ίδιο και οι Κουβανοί, και φλερτάρουν όλη την ώρα στον δρόμο, και πάντα τα κορίτσια ανταποκρίνονται στο καμάκι των αγοριών, και κάποιες φορές με τσαμπουκά μάλιστα...

      Η Κούβα είναι μια χρονομηχανή. Οντας 30 χρόνια πίσω, με άδεια από παρκαρισμένα αυτοκίνητα πεζοδρόμια, (το όνειρο κάθε Αθηναίου), με μαγαζιά και καφέ από άλλες εποχές, με παγωτό που μόλις το έβαλα στο στόμα μου, με γύρισε στη δεκαετία του '70, όταν πιτσιρίκια τρώγαμε όσα περισσότερα μπορύσαμε, και τα μετρούσαμε κιόλας. Μπορεί να μην το πιστεύετε, αλλά θυμήθηκα την γεύση, ήταν αυτή που δοκιμάζαμε εμείς χρόνια πριν.  Αλήθεια συγκινήθηκα...

     Η Κούβα είναι μια ασφαλής χώρα, συγκριτικά με άλλες της Λατινικής Αμερικής, αλλά σε πρήζουνε στον δρόμο.  Θέλουνε πάρε δώσε μαζί σου, αλλά ο σκοπός είναι μόνο να κερδίσουνε κάτι. Αυτό μπορεί να είναι από ένα κέρασμα στα μπάρ που δεν μπορούνε να μπούνε γιατί δεν έχουνε λεφτά, μέχρι να σε παντρευτούνε, και να την κάνουνε για πάντα από εκεί. Και ο υπέροχος λαός της Κούβας που τόσο διαφημίζεται,από τους ταξιδιωτικούς οδηγούς,  δεν δέχεται να φωτογραφηθεί, χωρίς να τους σκάσεις κάνα  δυο δολλάρια. Εννοείται ότι δεν κάνεις καμμιά χρηματική συναλλαγή μαζί τους. 

      Οχι αγαπητοί μου φίλοι, οι Κουβανοί ΔΕΝ αγαπάνε τα μεγάλα κλασσικά Αμερικάνικα αυττοκίνητα, που έχουνε. Απλά δεν μπορούνε να κάνουνε αλλιώς. Τις μεγάλες Plymouth  και τις αστραφτερές Chevrollet, θα τις ανταλλάσανε ευχαρίστως με ένα καινούργιο Γιαπωνέζικο ή Ιταλικό αμάξι.

  

    Κάποτε βρεθήκαμε σε ένα πάρτυ σε μια αυλή σπιτιού, τυχαία, καθώς ψάχναμε κάτι άλλο.  Ο δρόμος ήταν θεοσκότεινος, όπως και οι περισσότεροι το βράδυ, αλλά το πάρτυ είχε μια μαγεία για εμάς, με τα αυτοσχέδια κοκταίηλς που υπήρχανε παντού, και το χορό που μας κύκλωσε. Ολοι μας προσέξανε και μας πλησιάσανε, αλλά ένας καλοντυμένος νεαρός, μας μίλησε και μας πρότεινε να μας πάει σε ένα πολύ όμορφο μέρος, λίγο πιο πάνω, (που δεν είχε ούτε μια ακτίνα φωτός να φωτίσει τον φόβο μας), και που λέει ήταν πολύ αυθεντικό με ωραίες μουσικές από παλιούς τροβαδούρους και τα λοιπά.  Ευχαριστούμε πολύ δεν θέλουμε, άσε μας τώρα, να διασκεδάσουμε, και αφού είδε και αποείδε, έβαλε τα μεγάλα μέσα.  "Μα θα σας πάω στο Buena Vista Social club!!!". Kάπου εκεί αρχίσαμε να του μιλάμε Ελληνικά (αυτό ήταν το δικό μας μεγάλο όπλο) του πέταξα και μερικά ''Γαλλικά'', έχασε την μπάλλα,  και βρήκαμε την ευκαιρία να κόψουμε λάσπη...

Υ.Γ. : Για όσους δεν ξέρουν, το εν λόγω κλάμπ, λειτούργησε τελευταία φορά, προ Κάστρο....

    

      MI MOJITO EN LA BODEGUITA, MI DAIQUIRI EN LA FLORIDITA!

Αυτά έλεγε ο συγγραφέας Ερνεστ Χέμινγουει (Για πιον χτυπάει η καμπάνα, Ο γέρος και η θάλασσα) 50 χρόνια πρίν, και ξέρουμε ότι τα λόγια των μεγάλων ανδρών, φτιάχνουνε και τους μεγάλους μύθους.  Ετσι τα δυο αυτά μπάρ της Αβάνα, μπήκανε στο πάνθεον των θρυλικών μπάρ του κόσμου.

      Ο Χέμνινγουει έπινε πολύ. Και έπινε ρούμι, γιατί ρούμι έχουνε στην Κούβα. άποια μάλιστα Daiquiri, πήραν το όνομα τους από αυτόν.  Στο μπάρ El Floridita, που θεωρείται η γενέτειρα του Daiquiri, eπινοήθηκε το  Papa Dople, που ουσιαστικά ήταν ένα Hemingway Daiquiri, από τον μπάρμαν Constantino Ribailagua.

Ο Ribailagua λοιπόν πήρε 2,5 μεζούρες ρούμι, χυμό από δυο λάιμ, μισό γκρέιπφρούτ,  λίγο λικέρ μαρασκί νο (Luxardo), και το σέρβιρε ειδικά για τον συγγραφέα με τριμμένο πάγο.

      Στο La Bodequita που δεν ξέρω αν αυτοί όντως επινόησαν το Μοχίτο, αλλά σίγουρα αυτοί είναι που το κάνανε διάσημο σε όλο τον κόσμο, περάσαμε μια βόλτα.¨

Ομορφο , με ατμόσφαιρα άλλης δεκαετίας, και ένα άγαλμα του Hemingway, να ακουμπάει την μπάρα, περιμένοντας το μοχίτο του.  Μόνο αυτό είναι λόγος να φύγω από το μπαρ, αλλά η παρουσία δεκάδων Αμερικάνων και άλλων χαρούμενων τουριστών, με ένα μοχίτο στο χέρι, και ντόπιους μουσικούς να παίζουν από πάνω τους, (μόνο που δεν τους κολλούσαν πέσος στο κούτελο), με έκαναν να θέλω να το σκάσω τόσο γρήγορα, που ούτε μια φωτογραφία δεν πρόλαβα...

      

Το θρυλικό μπάρ El Floridita,  στις εποχές που θα θέλαμε να είχαμε πιεί ένα daiquiri στην μπάρα του, και να χορέψουμε στα ασπρόμαυρα πλακάκια του.

Είναι αλήθεια βέβαι  ότι τα περισσότερα κοκταίηλς με ρούμι, επινοήθηκαν στην Κούβα, και μάλιστα κατά την διάρκεια της επανάστασης, των Κουβανών κατά των Ισπανών, τέλη του 19ου,αρχές του 20ου αιώνα.

     Οι Αμερικάνοι ήταν με το μέρος των Κουβανών, κατά των αποικιοκρατών Ισπανών (πως αλλάζουν οι ρόλλοι).  Αν θέλουμε να το δούμε λίγο απλά λοιπόν, όταν συναντήθηκαν οι Αμερικάνοι με τους  Κουβανούς στρατηγούς, βάλανε οι μεν το ρούμι, και το λάιμ, βάλανε και οι δε την Κόκα κόλα, και αναφωνήσανε: Cuba Libre!!!  (Ελεύθερη Κούβα...)

CUBA LIBRE:

Γεμίζουμε με πάγο ποτήρι high ball

50 ml  ρούμι

Γεμίζουμε με κόλα και στήβουμε λίγο λάιμ στο τέλος.

 DAIQUIRI:

Στο σέικερ προσθέτουμε:

50 ml   ρούμι

25 ml  φρέσκο χυμό λάιμ

20 ml  σιρόπι ζάχαρης    (για να το φτιάξουμε ανακατεύουμε 1 κιλο ζάχαρη με ένα λίτρο νερό. Απλούστατο, πρακτικότατο)

Χτυπάμε πολύ καλά στο σέικερ, και σερβίρουμε σε ποτήρι κοκταίηλ.

Φυσικά υπάρχουν δεκάδες παραλλαγές πλέον.

Στο frozen daiquiri βάζουμε αρκετό πάγο, σε ένα μπλέντερ, προσθέτουμε τα παραπάνω, και ότι καλοκαιρινό φρούτο μας κάνει.  Συνιστώ ροδάκινο, ανανά, πεπόνι, κεράσι, φράουλα....

Ενα από αυτά. Αλλά αν θέλετε παραπάνω από ένα δοκιμάστε το και πείτε μας...

Μπορείτε να προσθέσετε και λίγο λικέρ Κουαντρό ή τριπλ σεκ.

Και ένα κοκταίηλ που έμαθα εκεί:

BUENAS NOCHES COCKTAIL:

Στο σέηκερ προσθέτουμε

60 ml παλαιωμένο ρούμι

20 ml λικέρ κακάο

20 ml σιρόπι ζάχαρη

1 Αυγό

Χτυπάμε κλά στο σέηκερ, και σουρώνουμε διπλά σε ποτήρι κοκταίηλ.

Τρίβουμε από πάνω λίγο μοσχοκάρυδο.

 

(Συνεχίζεται με την ιστορία του ρούμι, άλλα κλασσικά και μη κοκταίηλς με ρούμι, και ιστορίες από τον κόλπο των χοίρων και την πιο μαγική πόλη που είδα ποτέ...)