CUBA LIBRE (από ποιόν άραγε;...)

      To ξέρω ότι έχετε ακούσει και διαβάσει πολλά για την Κούβα, αλλά δεν θα πάθετε τίποτα να διαβάσετε και μια άλλη εμπειρία:

      Η πρώτη επαφή μου  με την αληθινή Κούβα, ηταν λίγα λεπτά αφού πήραμε ένα ταξί, από το αεροδρόμιο για τη συνοικία Βεδάδο, της Αβάνα. Κάποια παιδιά γύρω στα 20 , κάθονταν στα πεζοδρόμια, μη κάνοντας τίποτα.  Κύτταξα έναν από αυτούς, και του χαμογέλασα.  Σήκωσε το χέρι του και μου τέντωσε το μεσαίο του δάκτυλο.  Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι δεν λέει να αντιμετωπίζεις τους ντόπιους με χαμόγελο. Στις 3 εβδομάδες που πέρασα στο νησί, οι πιο εύκολες, ήταν όταν σταμάτησα να τους βλέπω με τσάι και συμπάθεια ... Τότε δηλαδή σταμάτησαν αυτοί οι ίδιοι να μου δίνουν σημασία και να μου κολλάνε στο δρόμο.

      Δεν ξέρω αν πρέπει να αναφέρω ότι στην διάρκεια της διαδρομής προς την Αβάνα, μας σταμάτησε και ένας μπάτσος, και έριξε μια κλήση στον ταρίφα. Αγνωστος για μένα ο λόγος, και τα ισπανικά μου θέλανε πράκτις. Εντάξει το ανέφερα.  Δεν ξεκινήσαμε καλά....

    

Το Βεδάδο , είναι μια γειτονιά της Αβάνα  ολίγον τι κοσμικόν,  με τα μεγάλα ξενοδοχεία πόλης, όπως το Havana Libre , ( εκεί που εγκατέστησε ο Φιντέλ Κάστρο το στρατηγείο του, όταν μπήκε θριαμβευτής στην Αβάνα, και εκεί που πήγαινα εγώ, όταν ήθελα μια ασφαλή πληροφορία για την πόλη, ή όταν ήθελα να δω κάνα ματσάκι στην γιαγαντοοθόνη, μια μέρα μάλιστα τα πίναμε {τρόπος του λέγειν} με την Εθνική ομάδα της Κόστα Ρίκα, που έπαιζε σημαντικό παιχνίδι με την Κούβα, τελικό αποτέλεσμα 2-2, ούφ τεράστια παρένθεση), αλλά και το ξενοδοχείο Nacional, που και πιο όμορφο είναι, έχει ατμόσφαιρα άλλης εποχής , και κυρίως  το μπάρ του είναι πιο ενημερωμένο...

      Στην περιοχή υπάρχει καi  ένα φανταστικό κτίριο με 60΄s αισθητική που ονομάζεται Coppellia, χτισμένο από μπετόν με΄σα σε ένα δροσερό πάρκο.  Εκεί στήνονται με τις ώρες (κυριολεκτικά) οι Κουβανοί, να πάρουν σειρά για παγωτό!  Το κτίρο πρωταγωνιστεί και σε σκηνή της όμορφης Κουβανικής ταινίας ''Φράουλα και σοκολάτα''.

      Kai επειδή σίγουρα θα βαρεθείτε την Σάλσα κάποια στιγμή, λίγο παρακάτω είναι το θρυλικό  jazz club,  La Zorra y El Cuervo.  Moχίτο, ήπιαμε εκεί και νομίζω ήταν το ακριβότερο και χειρότερο που δοκίμασα στην Κούβα.

Μανάβικο στο Bεδάδο    

 

Εκεί μέναμε λοιπόν στο σπίτι της κυρίας Λόλα και της οικογένειας της, που μας φιλοξενούσε με αντίτιμο φυσικά.  Η κυρία Λόλα είναι μια γυναίκα γύρω στα 60, που δεν μιλάει καθόλου Αγγλικά, αλλά πρέπει να είναι νεράιδα, γιατί πέρα από τα νεραιδόδεντρα που είχε στην αυλή της, όταν μας μιλούσε (στα Ισπανικά φυσικά) με τον δικό της καθηλωτικό τρόπο,καταλαβαίναμε τα πάντα!

      Μας έφτιαχνε και πρωινό με ομελέττες, καυτό κουβανικό καφέ , και πολλά φρούτα εξωτικά.   Ενα ζεστό απόγευμα της ζητήσαμε παγωμένο καφέ. Ξεκαρδίστηκε στα γέλια, δεν μπορούσε να διανοηθεί τον καφέ κρύο, και αρνήθηκε να μας φτιάξει.  Εκεί κατάλαβα ότι ο καλός καφές πίνεται μόνο ζεστός...

El Paraiso de Lola, casa particular en Vedado

Address: Calle i, 355 ente 17y 19

Apt 1, 2ndo piso, Vedado, La Habana, Cuba, Tel:+53-7-832-1525  email: LoladelParaiso@yahoo.com

Αν θέλετε να πάτε, με ενημερώνετε, για να τις στείλω ένα δώρο!

Η παραλιακή της Malecon. Εκεί θα δεις πολλά...

ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ, ΚΑΠΟΙΑ ΨΕΜΑΤΑ...

      Είναι αλήθεια. Οι κουβανές είναι κούκλες, το ίδιο και οι Κουβανοί, και φλερτάρουν όλη την ώρα στον δρόμο, και πάντα τα κορίτσια ανταποκρίνονται στο καμάκι των αγοριών, και κάποιες φορές με τσαμπουκά μάλιστα...

      Η Κούβα είναι μια χρονομηχανή. Οντας 30 χρόνια πίσω, με άδεια από παρκαρισμένα αυτοκίνητα πεζοδρόμια, (το όνειρο κάθε Αθηναίου), με μαγαζιά και καφέ από άλλες εποχές, με παγωτό που μόλις το έβαλα στο στόμα μου, με γύρισε στη δεκαετία του '70, όταν πιτσιρίκια τρώγαμε όσα περισσότερα μπορύσαμε, και τα μετρούσαμε κιόλας. Μπορεί να μην το πιστεύετε, αλλά θυμήθηκα την γεύση, ήταν αυτή που δοκιμάζαμε εμείς χρόνια πριν.  Αλήθεια συγκινήθηκα...

     Η Κούβα είναι μια ασφαλής χώρα, συγκριτικά με άλλες της Λατινικής Αμερικής, αλλά σε πρήζουνε στον δρόμο.  Θέλουνε πάρε δώσε μαζί σου, αλλά ο σκοπός είναι μόνο να κερδίσουνε κάτι. Αυτό μπορεί να είναι από ένα κέρασμα στα μπάρ που δεν μπορούνε να μπούνε γιατί δεν έχουνε λεφτά, μέχρι να σε παντρευτούνε, και να την κάνουνε για πάντα από εκεί. Και ο υπέροχος λαός της Κούβας που τόσο διαφημίζεται,από τους ταξιδιωτικούς οδηγούς,  δεν δέχεται να φωτογραφηθεί, χωρίς να τους σκάσεις κάνα  δυο δολλάρια. Εννοείται ότι δεν κάνεις καμμιά χρηματική συναλλαγή μαζί τους. 

      Οχι αγαπητοί μου φίλοι, οι Κουβανοί ΔΕΝ αγαπάνε τα μεγάλα κλασσικά Αμερικάνικα αυττοκίνητα, που έχουνε. Απλά δεν μπορούνε να κάνουνε αλλιώς. Τις μεγάλες Plymouth  και τις αστραφτερές Chevrollet, θα τις ανταλλάσανε ευχαρίστως με ένα καινούργιο Γιαπωνέζικο ή Ιταλικό αμάξι.

  

    Κάποτε βρεθήκαμε σε ένα πάρτυ σε μια αυλή σπιτιού, τυχαία, καθώς ψάχναμε κάτι άλλο.  Ο δρόμος ήταν θεοσκότεινος, όπως και οι περισσότεροι το βράδυ, αλλά το πάρτυ είχε μια μαγεία για εμάς, με τα αυτοσχέδια κοκταίηλς που υπήρχανε παντού, και το χορό που μας κύκλωσε. Ολοι μας προσέξανε και μας πλησιάσανε, αλλά ένας καλοντυμένος νεαρός, μας μίλησε και μας πρότεινε να μας πάει σε ένα πολύ όμορφο μέρος, λίγο πιο πάνω, (που δεν είχε ούτε μια ακτίνα φωτός να φωτίσει τον φόβο μας), και που λέει ήταν πολύ αυθεντικό με ωραίες μουσικές από παλιούς τροβαδούρους και τα λοιπά.  Ευχαριστούμε πολύ δεν θέλουμε, άσε μας τώρα, να διασκεδάσουμε, και αφού είδε και αποείδε, έβαλε τα μεγάλα μέσα.  "Μα θα σας πάω στο Buena Vista Social club!!!". Kάπου εκεί αρχίσαμε να του μιλάμε Ελληνικά (αυτό ήταν το δικό μας μεγάλο όπλο) του πέταξα και μερικά ''Γαλλικά'', έχασε την μπάλλα,  και βρήκαμε την ευκαιρία να κόψουμε λάσπη...

Υ.Γ. : Για όσους δεν ξέρουν, το εν λόγω κλάμπ, λειτούργησε τελευταία φορά, προ Κάστρο....

    

      MI MOJITO EN LA BODEGUITA, MI DAIQUIRI EN LA FLORIDITA!

Αυτά έλεγε ο συγγραφέας Ερνεστ Χέμινγουει (Για πιον χτυπάει η καμπάνα, Ο γέρος και η θάλασσα) 50 χρόνια πρίν, και ξέρουμε ότι τα λόγια των μεγάλων ανδρών, φτιάχνουνε και τους μεγάλους μύθους.  Ετσι τα δυο αυτά μπάρ της Αβάνα, μπήκανε στο πάνθεον των θρυλικών μπάρ του κόσμου.

      Ο Χέμνινγουει έπινε πολύ. Και έπινε ρούμι, γιατί ρούμι έχουνε στην Κούβα. άποια μάλιστα Daiquiri, πήραν το όνομα τους από αυτόν.  Στο μπάρ El Floridita, που θεωρείται η γενέτειρα του Daiquiri, eπινοήθηκε το  Papa Dople, που ουσιαστικά ήταν ένα Hemingway Daiquiri, από τον μπάρμαν Constantino Ribailagua.

Ο Ribailagua λοιπόν πήρε 2,5 μεζούρες ρούμι, χυμό από δυο λάιμ, μισό γκρέιπφρούτ,  λίγο λικέρ μαρασκί νο (Luxardo), και το σέρβιρε ειδικά για τον συγγραφέα με τριμμένο πάγο.

      Στο La Bodequita που δεν ξέρω αν αυτοί όντως επινόησαν το Μοχίτο, αλλά σίγουρα αυτοί είναι που το κάνανε διάσημο σε όλο τον κόσμο, περάσαμε μια βόλτα.¨

Ομορφο , με ατμόσφαιρα άλλης δεκαετίας, και ένα άγαλμα του Hemingway, να ακουμπάει την μπάρα, περιμένοντας το μοχίτο του.  Μόνο αυτό είναι λόγος να φύγω από το μπαρ, αλλά η παρουσία δεκάδων Αμερικάνων και άλλων χαρούμενων τουριστών, με ένα μοχίτο στο χέρι, και ντόπιους μουσικούς να παίζουν από πάνω τους, (μόνο που δεν τους κολλούσαν πέσος στο κούτελο), με έκαναν να θέλω να το σκάσω τόσο γρήγορα, που ούτε μια φωτογραφία δεν πρόλαβα...

      

Το θρυλικό μπάρ El Floridita,  στις εποχές που θα θέλαμε να είχαμε πιεί ένα daiquiri στην μπάρα του, και να χορέψουμε στα ασπρόμαυρα πλακάκια του.

Είναι αλήθεια βέβαι  ότι τα περισσότερα κοκταίηλς με ρούμι, επινοήθηκαν στην Κούβα, και μάλιστα κατά την διάρκεια της επανάστασης, των Κουβανών κατά των Ισπανών, τέλη του 19ου,αρχές του 20ου αιώνα.

     Οι Αμερικάνοι ήταν με το μέρος των Κουβανών, κατά των αποικιοκρατών Ισπανών (πως αλλάζουν οι ρόλλοι).  Αν θέλουμε να το δούμε λίγο απλά λοιπόν, όταν συναντήθηκαν οι Αμερικάνοι με τους  Κουβανούς στρατηγούς, βάλανε οι μεν το ρούμι, και το λάιμ, βάλανε και οι δε την Κόκα κόλα, και αναφωνήσανε: Cuba Libre!!!  (Ελεύθερη Κούβα...)

CUBA LIBRE:

Γεμίζουμε με πάγο ποτήρι high ball

50 ml  ρούμι

Γεμίζουμε με κόλα και στήβουμε λίγο λάιμ στο τέλος.

 DAIQUIRI:

Στο σέικερ προσθέτουμε:

50 ml   ρούμι

25 ml  φρέσκο χυμό λάιμ

20 ml  σιρόπι ζάχαρης    (για να το φτιάξουμε ανακατεύουμε 1 κιλο ζάχαρη με ένα λίτρο νερό. Απλούστατο, πρακτικότατο)

Χτυπάμε πολύ καλά στο σέικερ, και σερβίρουμε σε ποτήρι κοκταίηλ.

Φυσικά υπάρχουν δεκάδες παραλλαγές πλέον.

Στο frozen daiquiri βάζουμε αρκετό πάγο, σε ένα μπλέντερ, προσθέτουμε τα παραπάνω, και ότι καλοκαιρινό φρούτο μας κάνει.  Συνιστώ ροδάκινο, ανανά, πεπόνι, κεράσι, φράουλα....

Ενα από αυτά. Αλλά αν θέλετε παραπάνω από ένα δοκιμάστε το και πείτε μας...

Μπορείτε να προσθέσετε και λίγο λικέρ Κουαντρό ή τριπλ σεκ.

Και ένα κοκταίηλ που έμαθα εκεί:

BUENAS NOCHES COCKTAIL:

Στο σέηκερ προσθέτουμε

60 ml παλαιωμένο ρούμι

20 ml λικέρ κακάο

20 ml σιρόπι ζάχαρη

1 Αυγό

Χτυπάμε κλά στο σέηκερ, και σουρώνουμε διπλά σε ποτήρι κοκταίηλ.

Τρίβουμε από πάνω λίγο μοσχοκάρυδο.

 

(Συνεχίζεται με την ιστορία του ρούμι, άλλα κλασσικά και μη κοκταίηλς με ρούμι, και ιστορίες από τον κόλπο των χοίρων και την πιο μαγική πόλη που είδα ποτέ...)

 

 

ΤΟ ΕΛΙΞΙΡΙΟ ΤΗΣ ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΝΕΡΑΙΔΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ!

Arthur Rimbaud, Baudelaire, Verlain, όλοι τους ποιητές, καλλιτέχνες όπως ο Picasso, Decas ή ο Toulouse Lautrec ( έργα του μπορείτε να θαυμάσετε τώρα, σε μια εξαιρετική έκθεση στο ομορφότερο μουσείο της Αθήνας, Μουσείο Ηρακλειδών, στην οδό Ηρακλειδών στο Θησείο), συγγραφείς όπως ο Oscar Wilde και ο Huysmans.

Λαμπρά πνεύματα για κάποιους, καταραμένοι για άλλους. Κοινό σημείο; Τους συντρόφευσε κάποια στιγμή η πράσινη νεράιδα, όπως αποκαλούσαν το αψέντι τότε.

Ναι, η πρωτοπορία των μέσων του 19ου αιώνα , έπινε πολύ αψέντι! Και αυτό ενίσχυε την δημιουργικότητα, έκανε την φαντασία να καλπάζει και την ευφυία να εκτινάσεται!

Συν τις άλλοις, σύμφωνα με μελέτες της εποχής, η ουσία thujone ή οποία βρίσκεται στην αψιθιά, έχει παρόμοια μοριακή δομή με την κανναβινίδα THC kαι επομένως συνδέεται με την κάνναβη!

Τα παραπάνω λοιπόν είναι ο μύθος, που έχτισε την σκοτεινή, και για κάποιους πολύ ελκυστική φήμη του το αψέντι,μετά το 1850 και μέχρι τις αρχές του 1900.

Η προσωπική μου γνώμη , αν σας ενδιαφέρει βέβαια, είναι ότι το αψέντι που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή, ήταν ένα πολύ φθηνό, (για αυτό το προτιμούσαν μποέμ καλλιτέχνες και ποιητές που ποτέ δεν φημίστηκαν για τα υλικά πλούτη τους) λαικό και άρα κακής ποιότητας απόσταγμα. (εξού και οι επιδράσεις σε ψυχολογικό και πνευματικό επίπεδο).

ELIXIR D' ABSYNTHE

Κάπως έτσι αποστάζανε το αψέντι (λέμε τώρα...)

Το αψέντι παρασκευάστηκε πρώτη φορά σαν ποτό από την Madame Henriod, στην Ελβετία στα τέλη του 18ου αιώνα. Παρασκευαζόταν από αψιθιά (το κύριο συστατικό του), μάραθο, άνισο, μέλισσα, μαιντανό, κορίανδρο και άλλα βόταναμουλιασμένα σε αλκοόλη. Την εποχή εκείνη πολλά ελιξίρια φτιαγμένα με βότανα και αλκοόλ κατασκευαζόταν, σε όλον τον κόσμο, κυρίως για φαρμακευτικούς σκοπούς. Πολλά από αυτά εξελίχθηκαν σε γνωστά ποιοτικά λικέρ του σήμερα, όπως το Benedictine, το Fernet Branca, και το Charteuse, που η συνταγή του αν και προγενέστερη, μοιάζει πολύ με την παραπάνω!

Το 1800 η οικογένοια Pernod πήρε την συνταγή, και άρχισε να παράγει μαζικά το ποτό στην Γαλλία. Σιγά σιγά, έγινε δημοφιλέστατο, με αποτέλεσμα στα τελη του αιώνα, να γίνει το ποτό όχι μόνο των μποέμ αλλά και των αστών, και σε μερικές περιπτώσεις και των εργατών. Καθιερώθηκε το heure verte, η πράσινη ώρα, όπου όλοι έπιναν τελετουργικά αψέντι! Γιατί μόνο αψέντι; Σίγουρα ο μύθος του παραισθησιογόνου, έπαιξε ρόλο, αλλά μην ξεχνάμε, ότι κρασί δεν υπήρχε και αρκετό, λόγω της τεράστιας καταστροφής που είχε προκαλέσει η επιδημία φυλλοξήρας στα Γαλλικά αμπέλια τον 19ο αιώνα.

ΔΑΙΜΟΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ

Στην πυρά η πράσινη νεράιδα!

Βρισκόμαστε περίπου στο 1890, και οι κοινωνικές επιπτώσεις υπερβολικής κατανάλωσης, κακού ποιοτικά αψεντιού αλλά και γενικότερα αλκοόλ, γίνονται τόσο εμφανείς και έντονες, που θα ξεκινήσει ένα κίνημα αντίδρασης κατά του αλκοόλ.

Οι συντηρητικοί βρίσκουν ευκαρία να αντιδράσουν, σε κάτι τόσο ανήθικο, οι οινοπαραγωγοί με την σειρά τους βλέπουν την ευκαιρία για το μεγάλο come back του κρασιού.

Διάφορες ψευδο-επιστημονικές μελέτες συνδέουν το αψέντι με ψυχικές ασθένεις, και πολλά εγκλήματα αποδίδονται στις παρενέργειες του!

Οι εποχές άλλαξαν. Η παραγωγή αψεντιού κηρύσσεται παράνομη στην πατρίδα του την Ελβετία το 1907,οι ΗΠΑ ακολουθούν το 1912, και τέλος το μεγάλο χτύπημα η Γαλλία το 1915. (περίεργο ότι η παγκοσμοιοποίησηυπήρχε και τότε, με τον τρόπο της και τον χρόνο της


Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ

Ετσι δημιουργήθηκε το ποτό θρύλος ή φάντασμα για άλλους...Είναι γνωστό ότι η απαγόρευση δημιουργεί μύθους. Σπιτικά αψέντια κυκλοφορούσαν όλα αυτά τα χρόνια, εν μέσω απαγόρευσης, γιγαντώνοντας τον μύθο μεταξύ των χρηστών, που μεθυσμένοι από τον μεγάλο βαθμό αλκοόλπου έχει το αψέντι, και το τελετουργικό προεοιμασίας του, σαν νέοι μποέμ ζούσαν τον μύθο τους...

Περί το 1990 το αψέντι επανεμφανίστηκε στην Τσεχία. Οι νέοι δεν είχαν καταλάβει περί τίνος πρόκειται, αλλά οι παλαιώτεροι και οι ''διαβασμένοι'' έμαθαν τα νέα με έκπληξηκαι.. έκσταση.

Δυστυχώς τα περισσότερα απο τα αποστάγματα αψεντιού της Τσεχίας, ήτσν μάλλον απομιμήσεις του αυθεντικού, που περισσότερο στηρίχθηκαν στον αλκοολικό βαθμό του προιόντος, που είναι μεταξύ 60-80%!!! Για να γίνει μια σύγκριση, τα περισσότερα ουίσκι, βότκα τεκίλα κλπ. έχουν 40% αλκοόλ, και τα λικέρ (Bailey's, Kahlua κλπ. έχουν 18%-28% αλκοόλ...)

Παρόλα αυτά οι Τσέχοι υποστηρίζουν ότι παράγουν αψέντι απο την δεκαετία του 1920 όπου εκεί δεν υπήρχε η σχετική απαγόρευση. Οι Γάλλοι επέτρεψαν και αυτοί με την σειρά τους, στα 90's κάποια είδη αψεντιού να κυκλοφορούν ξανά, και εδώ στην Ελλάδα, που πίναμε το ουζάκι μας και το τσιπουράκι μας από παλιά, χωρίς να έχουμε ιδέα περί αψεντιού, και φυσικά χωρίς να το έχουμε απαγορεύσει ποτέ επίσημα (αφού δεν το ξέραμε) το ανακαλύψαμε τέλη του '90 αρχές 2000!

Τα προιόντα που μας ήρθανε αρχικά, ήταν τα Τσέχικα, ενώ τώρα βρίσκουμε και Γαλλικά. Η απαγόρευση έχει πλέον αρθεί, και σε πολλές χώρες της Ε.Ε. παράγεται ξανά νόμιμα, (Γαλλία, Τσεχία, Ελβετία, Ισπανία, Πορτογαλία αλλά και ΗΠΑ) και κάτω από συγκεκριμένα στάνταρτς που το διαφοροποιούν αρκετά από τον προ αιώνα παππού του.

Να σημειωθεί ότι στην Ιβηρική χερσόνησο γλεντούσαν με το αψέντι όλα αυτά τα χρόνια, αφού δεν είχε ποτέ απαγορευτεί! Το σημερινό απόσταγμα (και όχι λικέρ όπως πολλοί το ονομάζουν) , γίνεται από βότανα όπως άνισο, αψιθιά (Grand warmwood ή Artemisia Absinthium) που του δίνει και το χαρακτηριστικό του άρωμα και άλλα βότανα, και όταν νερωθεί γαλακτώνεται όπως το ούζο.

Μόνο το αυθεντικό αψέντι γαλακτώνεται!

ΦΤΙΑΞ' ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ!

Τα 4 στάδια προετοιμασίας του αψεντιού!

Επειδή ξέρω ότι είστε περίεργοι, να και το ειδικό κουτάλι, και το ειδικό ποτήρι!

Δεν θα σου προτείνω τρόπους για να αποστάξεις αψέντι εδώ, αλλά μπορώ να σου προτείνω τρόπο προετοιμασίας του, αφού βέβαια προμηθευτείς, ένα μπουκάλι ποιοτικό αψέντι, (δώσε κάτι παραπάνω και θα σε ανταμείψει), ένα κύβο ζάχαρη, κρύο νερό, και τα απαραίτητα σύνεργα, όπως το ειδικό κουταλάκι, και αν θέλεις να τελειοποιήσεις την τελετή, και το ειδικό ποτήρι. Α, καλό είναι να υπάρχει και ένας αναπτήρας...

Ρίχνουμε το αψέντι στο ποτήρι και τοποθετούμε το κύβο ζάχαρης (που προηγουμένως έχουμε βουτήξει στο αψέντι) πάνω στο ειδικό κουτάλι, και αυτό με την σειρά του πάνω από το ποτήρι.

Ρίχνουμε κρύο νερό αργά πάνω στην ζάχαρη, μέχρι η αναλογία αλκοόλ νερού να φτάσει το 3:1. Το ποτό αρχίζει και γαλακτώνεται (ασπρίζει), ενώ το κρύο νερό, βγάζει έξω το "μπουκέτο" αρωμάτων των βοτάνων, αναδεικνύοντας την γεύση του.

Μια άλλη μέθοδος, είναι να ανάψουμε τον κύβο ζάχαρης, πάνω από το ποτήρι, αφήνοντας την να λιώσει, και να πέσει στο ποτήρι με το αψέντι δημιουργώντας "καραμέλα". Eν συνεχεία προσθέτουμε και λίγο κρύο νερό. Ολα αυτά ανακατεύοντας συνεχώς.

Φημολογείται ότι αυτός ο τρόπος παρασκευής, είναι ο παλαιός και παραδοσιακός, αν και δεν υπάρχουν αποδείξεις επί τούτου.

Πρώτη φορά παρατηρήθηκε, στα τέλη της δεκαετίας του ΄90, σε μπάρ της Πράγας, και από τότε δημιουργήθηκε ο ανάλογος μύθος!

ΦΤΙΑΞΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΟΚΤΑΙΗΛ!

Η τουλάχιστον παράγγειλε ένα, στο μπάρ που συχνάζεις.
Ναι, η αξιαγάπητη, και αξιοσέβαστη τάξη των μπάρμεν, δεν άφησε την πρόκληση του αψεντιού να περάσει ανεκμετάλευτη...

Υπάρχουν πολλά κοκταίηλς με βάση ή απλό συστατικό το αψέντι, αλλά εγώ θα σας προτείνω ένα!
Τώρα αν θέλετε περισσότερα, γράψτε μου κα ζητήστε το, γιατί ξέρετε ότι δεν σας χαλάω χατήρι....

PICASSO COCTAIL
Γιατί ήπαμε και ο Πικάσο αψέντι έπινε..

40 ml. Αψέντι
40 ml. χυμό μήλου
20 ml. triple sec
15ml. χυμό λάιμ
15 ml. σιρόπι ζάχαρης

Aν θέλεις βάζεις και λίγο πουρέ από ένα εξωτικό φρούτο, όπως μάνγκο...

Προσθέτουμε όλα τα υλικά σε σέηκερ, μαζί με αρκετό πάγο, και ανακινούμε με δύναμη.Σουρώνουμε σε ποτήρι high ball (ψηλό ή σωλήνα) στο οποίο έχουμε προσθέσει πάγο.

Διακοσμούμε με λάιμ, μήλο, και ότι άλλο η φαντασία μας διατάξει!

Απλό και νόστιμο...

Αν θέλεις να μπείς περισσότερο στο θέμα, έλεγξε την παρακάτω ιστοσελίδα:

http://www.wormwoodsociety.org/

Υπάρχει όμως και μια έκπληξη. Ελληνική ιστοσελίδα για το αψέντι!

http://www.absinthe.gr/

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΗΜIΣΗΣ Η ΠΩΣ ΝΑ ΠΙΕΙΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΤΕΚΙΛΑ!

Η περιοχή Τεκίλα στο Μεξικό όπου παράγεται η τεκίλα!

Πελάτης:Εχεις μαύρη τεκίλα;

Εγω: Δεν εχω, αλλά έχω να σου προτείνω ωραιότατες τεκίλες αν θέλεις!

Πελάτης (στην φίλη του): Δεν έχει!

Φίλη του πελάτη: Καλά πάρε μου ένα ρούμι κόλα.

Εγώ (Κυττάζοντας τα καλαμάκια, και παίζοντας με τις χαρτοπετσέτες): Αν θέλετε να πιείτε καλή τεκίλα, έχω!

Πελάτης: Εεε όχι μωρέ δεν πειράζει, βάλε μια Αβάνα κόλα! (Τωρα οταν μου λέει ΜΙΑ Αβάνα κόλα, εννοεί την πόλη,όχι τίποτα το λέω γιατί μια(ς) και το ρούμι, είναι ουδέτερο γένος, θα ήταν σωστότερο, να ζητούσε, ΕΝΑ (ρούμι) Αβάναμε κόλα...)

Πικραμένος προσπαθώ να χωρέσω μια ολόκληρη πόλη σ΄ενα highball ποτήρι, και σκέφτομαι τι έχει να γίνει όταν θα μπει και η κόλα...

Λοιπόν για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα, ΔΕΝ υπάρχει μαύρη τεκίλα! Απλά η Jose Guervo κυκλοφόρησε πρόσφατα (σχετικά) την Jose Guervo Black Medallion. Τουλάχιστον αν την πίνετε γιατί σας αρέσει, (δικαίωμα σας) να ξέρετε τι πίνετε, και μην μου κάνετε εμένα παράπονα γιατί δεν είναι μαύρη...

Ας πάρουμε τα πράγματα από την σχεδόν αρχή: Η τεκίλα είναι απόσταγμα από το φυτό Αγαύη (Agave tequilana azul weber), ναι αυτό που μοιάζει με κάκτο ,αλλά όμως δεν είναι κάκτος όπως οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουνε, αλλά ένα φυτό που ονομάζεται έτσι, και δεν το ξέρουμε παραπάνω γιατί δεν φυτρώνει στα μέρη μας ,αλλά στο Μεξικό! Για να λέγεται ένα προιόν Τεκίλα, πρέπει σύμφωνα με τον νόμο του Μεξικό, να έχει τις 2 παρακάτω προδιαγραφές:

α) Να έχει παραχθεί ΜΟΝΟ σε συγκεκριμένες περιοχές, MONO στο Μεξικό, (κάτι σαν ονομασία προέλευσης)

β) Να προέρχεται από απόσταξη μπλέ Αγαύης, σε ποσοστό ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 51%Το υπόλοιπο μπορεί να είναι προσθήκη άλλων ζυμώσιμων σακχάρων. Μέχρι τη δεκαετία του 1930, η τεκίλα έπρεπε να είναι 100% από Αγαύη. Την δεκαετία αυτήν, όμως η ζήτηση εξάντλησε όλα τα αποθέματα Αγαύης! (και θυμηθείτε τι έγινε εκείνη την δεκαετία...τι!!;; εδώ το έχετε αλλά δεν σας έρχεται;; καλά θα σας το θυμήσω εγώ. Ποτοαπαγόρευση στις ΗΠΑ....)

Επειδή η παραγωγή Αγαύης είναι σημαντική για την τεκίλα, είναι και ακριβή. Ετσι πολλοί προτιμούν να κρατάνε αυτό το 51% .

Γνωστοί μας παραγωγοί τεκίλας με Αγαύη τουλάχιστον 51%, σχεδόν όλοι όσοι ξέρατε μέχρι τώρα: Jose Guervo, Olmega κλπ. Υπάρχουνε όμως και παραγωγοί που δεν θέλουν να χαραμίσουν την ποιότητα τους. Αυτοί λοιπόν, φτιάχνουν το δικό τους απόσταγμα, ακόμη απο 100% Αγαύη. Μπορείτε να το δείτε στην ετικέτα κάθε τέτοιας τεκίλας (που σέβεται τον εαυτό της...), με μεγάλα γράματτα : 100% De Agave!

Για να μην πολυλογούμε,, αυτές είναι οι ποιοτικές τεκίλες!!!

Κάνοντας μια σύγκριση γευσιγνωσίας μεταξύ της Jose Guervo Black Medallion, και μια άλλη παραγωγή της ίδιας εταιρείας, (για να μην νομίζουμε ότι η Guervo δεν μπορεί να βγάλει καλή τεκίλα) της Jose Guervo Traditional Reposado100%De Agave, συμπεραίνουμε τα εξής:

Jose Guervo Black: Παλαιώνεται για μερικά χρόνια σε χρησιμοποιημένα (δεν είναι κακό αυτό) βαρέλια, από whiskey bourbon, πράγμα που της δίνει κάποια ελαφριά αρώματα μπαχαρικών, όπως επίσης βανίλια και καπνό. Το άρωμα όμως που κυριαρχεί είναι η καραμέλα. Δυστυχώς είναι ένα τεχνητά προστεθιμένο άρωμα και εκεί ωφείλεται και το σκούρο (πάντως όχι μαύρο) χρώμα της.

Η καραμέλα είναι και αυτή που της δίνει ένα γεμάτο και μεστό στόμα.

Στην επίγευση όμως επανερχόμαστε στην πραγματικότητα, αφού τελειώνει πολύ σύντομα, όντας κοντή. Εχουμε δηλαδή μια τεχνητή προσπάθεια ποιοτικής γεύσης. Πείτε καλύτερα ένα λικέρ.

Jose Guervo Tradidtional Reposado100 De Agave: Παλαιώνετα επίσης σε βαρέλια από bourbon, μέχρι 6 μήνες και εκεί σταματά κάθε σύγκριση! Το άρωμα της είναι έντονα καπνιστό, και λίγο γλυκό, όπως και η γεύση στο στόμα. Τα αρώματα Αγαύης είναι καθαρά,και η σύντομη (αλλά αρκετή για τεκίλα) παλαίωση της, δίνει όγκο και στρογγυλότητα.

Η επίγευση της σαφώς μακρύτερη και εντονότερη. Θα έλεγα ότι πρόκειται για μια τεκίλα-υπερήφανο εκρόπωσο της πατρίδας της.

Αν νομίζετε ότι πίνετε τεκίλες δοκιμάστε την , και μετά πείτε τα με το εαυτό σας. Βουτήξτε βαθιά μέσα σας και αναρωτηθείτε: Σας αρέσει τελικά η αληθηνή τεκίλα;